Je ziet ze steeds meer op de weg: Tesla’s. Het blijft wennen, zo’n lage brede verschijning die je meestal snel en vooral stil passeert. En die bij ieder stoplicht het asfalt teistert bij het optrekken. ‘Ludicrous mode’ heet dat. De groei van hun aantal lijkt onstuitbaar, het succes straalt er vanaf.

Toch blijft een gevoel hangen dat iedere eigenaar een beetje proefkonijn is. In dienst is als testrijder van Elon Musk. Ik moet zeggen: hij heeft de wind er goed onder bij z’n testrijders. Zij imponeren de wereld met hun rijprestaties en laten geen moment onbenut hun suprematie te tonen. De wereld humt instemmend mee.

Een beetje, ok een klein beetje, doet de Tesla denken aan de legendarische NSU Ro 80. Hét icoon van de late jaren ’60. Dat was toen het voorbeeld van motorische vernieuwing, verpakt in een vooruitstrevende vormgeving met lage luchtweerstand. Ook snel, stil en trillingvrij, de Ro 80 was hét voorbeeld van de auto voor de toekomst. Op de Salon van Brussel zag ik als puber dit meesterstuk staan. De uitklapfoto uit de folder werd boven mijn bed aan de muur geprikt. Hier konden de hoekige koetswerken van Mercedes en BMW van die tijd niet aan tippen. Audi was überhaupt nog amper bekend. Het was misschien een beetje de opvolger van de Citroën DS.

Hier konden de hoekige koetswerken van Mercedes en BMW van die tijd niet aan tippen.

De autopers was lovend, het werd niet voor niets de Auto van het Jaar. De reserves bleven echter hangen. Hoe was de betrouwbaarheid van die techniek, hoe lang houdt ‘ie het vol? De geniale bedenker Felix Wankel had zijn motorconcept al zo’n tien jaar eerder aan de wereld laten zien, maar nu was de harde praktijk gestart. De eerste berijders van de Ro 80 maakten al snel kennis met de achilleshiel van hun fraaie wagen: de Wankelmotor. Die verbruikte veel brandstof, maar dat was nog niet zo erg in die dagen. Nee, het olieverbruik en de snel versleten bougies waren problematisch. En na 20 duizend kilometer, soms iets meer, verloor de motor zijn kracht om er vervolgens helemaal de brui aan te geven. De draaizuigers hadden afdichtingsproblemen en verloren compressie. NSU loste het genereus op door snel nieuwe blokken te monteren, voor garantie. Maar dat hield NSU weer niet zo lang vol.
Een bekend gebaar van twee elkaar tegemoetkomende Ro 80-rijders was je hand opsteken met een aantal opgestoken vingers. Het aantal duidde erop aan de hoeveelste motor jij al toe was…

En een beetje opvallen, dat wil toch iedereen?

Toch kwam het goed met de Wankelmotor: Mazda maakte er een betrouwbaar blok van. Maar met de brandstofefficiëntie en emissie-eisen lukte het niet. Zo verdween het geniale ontwerp van Wankel uit beeld en raakte het in vergetelheid. De parallel met het heden is de veelgehoorde scepsis over de houdbaarheid van elektrische aandrijving. Hoor ik niet iets te vaak dat de motoren na 60 duizend kilometer versleten zijn? En hoe gaat het met banden en wiellagers in die ludicrous mode? Of zijn dat aanloopproblemen? De ijskoude winters van vroeger tijd bestaan gelukkig niet meer, dus verlies aan actieradius is geen punt. Technisch is het allemaal erg vernieuwend en grensverleggend. Kijk maar naar de inspanningen van de grote fabrikanten om zo snel mogelijk met een antwoord te komen, dat zegt alles. 

Inmiddels heeft Tesla de productiecijfers van de Ro 80 al ver overschreden, dus kan je niet meer stellen dat je proefkonijn bent als eigenaar. Toch vorm je wel een voorbeeld van de nieuwe generatie, die opvalt in het grijze en muizige wagenpark van deze tijd.

Je ziet ze steeds meer op de weg: Tesla’s. Het blijft wennen, zo’n lage brede verschijning die je meestal snel en vooral stil passeert. En die bij ieder stoplicht het asfalt teistert bij het optrekken. ‘Ludicrous mode’ heet dat. De groei van hun aantal lijkt onstuitbaar, het succes straalt er vanaf.

Toch blijft een gevoel hangen dat iedere eigenaar een beetje proefkonijn is. In dienst is als testrijder van Elon Musk. Ik moet zeggen: hij heeft de wind er goed onder bij z’n testrijders. Zij imponeren de wereld met hun rijprestaties en laten geen moment onbenut hun suprematie te tonen. De wereld humt instemmend mee.

Een beetje, ok een klein beetje, doet de Tesla denken aan de legendarische NSU Ro 80. Hét icoon van de late jaren ’60. Dat was toen het voorbeeld van motorische vernieuwing, verpakt in een vooruitstrevende vormgeving met lage luchtweerstand. Ook snel, stil en trillingvrij, de Ro 80 was hét voorbeeld van de auto voor de toekomst. Op de Salon van Brussel zag ik als puber dit meesterstuk staan. De uitklapfoto uit de folder werd boven mijn bed aan de muur geprikt. Hier konden de hoekige koetswerken van Mercedes en BMW van die tijd niet aan tippen. Audi was überhaupt nog amper bekend. Het was misschien een beetje de opvolger van de Citroën DS.

Hier konden de hoekige koetswerken van Mercedes en BMW van die tijd niet aan tippen.

De autopers was lovend, het werd niet voor niets de Auto van het Jaar. De reserves bleven echter hangen. Hoe was de betrouwbaarheid van die techniek, hoe lang houdt ‘ie het vol? De geniale bedenker Felix Wankel had zijn motorconcept al zo’n tien jaar eerder aan de wereld laten zien, maar nu was de harde praktijk gestart. De eerste berijders van de Ro 80 maakten al snel kennis met de achilleshiel van hun fraaie wagen: de Wankelmotor. Die verbruikte veel brandstof, maar dat was nog niet zo erg in die dagen. Nee, het olieverbruik en de snel versleten bougies waren problematisch. En na 20 duizend kilometer, soms iets meer, verloor de motor zijn kracht om er vervolgens helemaal de brui aan te geven. De draaizuigers hadden afdichtingsproblemen en verloren compressie. NSU loste het genereus op door snel nieuwe blokken te monteren, voor garantie. Maar dat hield NSU weer niet zo lang vol.
Een bekend gebaar van twee elkaar tegemoetkomende Ro 80-rijders was je hand opsteken met een aantal opgestoken vingers. Het aantal duidde erop aan de hoeveelste motor jij al toe was…

En een beetje opvallen, dat wil toch iedereen?

Toch kwam het goed met de Wankelmotor: Mazda maakte er een betrouwbaar blok van. Maar met de brandstofefficiëntie en emissie-eisen lukte het niet. Zo verdween het geniale ontwerp van Wankel uit beeld en raakte het in vergetelheid. De parallel met het heden is de veelgehoorde scepsis over de houdbaarheid van elektrische aandrijving. Hoor ik niet iets te vaak dat de motoren na 60 duizend kilometer versleten zijn? En hoe gaat het met banden en wiellagers in die ludicrous mode? Of zijn dat aanloopproblemen? De ijskoude winters van vroeger tijd bestaan gelukkig niet meer, dus verlies aan actieradius is geen punt. Technisch is het allemaal erg vernieuwend en grensverleggend. Kijk maar naar de inspanningen van de grote fabrikanten om zo snel mogelijk met een antwoord te komen, dat zegt alles. 

Inmiddels heeft Tesla de productiecijfers van de Ro 80 al ver overschreden, dus kan je niet meer stellen dat je proefkonijn bent als eigenaar. Toch vorm je wel een voorbeeld van de nieuwe generatie, die opvalt in het grijze en muizige wagenpark van deze tijd.