Professor volgt zijn hart en wordt automonteur
Een wereldreis met een Volkswagen Transporter uit de jaren ’70 legde een jaar of vijftien geleden de basis voor zijn opvallende carrièreswitch, vermoedt psychologieprofessor Theo Verheggen. Hij besloot zeven maanden geleden de collegezaal vaarwel te zeggen en automonteur te worden. Hij ging in de leer bij een in luchtgekoelde Volkswagens gespecialiseerd restauratiebedrijf. “Ik liep al jaren rond met het idee om iets anders te gaan doen. De universiteit en ik bleken na 20 jaar niet meer zo goed bij elkaar te passen. De cultuur van lijstjes invullen en je evaluaties op orde hebben, in plaats van daadwerkelijk resultaat boeken met onderzoek, ging me steeds meer tegenstaan. Ik voelde me als een ambtenaar in een kantoortuin en wilde iets anders. Sleutelen aan auto’s en techniek vond ik als kind al leuk, maar veel kennis of een autotechnische opleiding had ik natuurlijk niet. Met een gezin en een hypotheek leek de optie om alsnog monteur te worden me geen realistische.”
Simpel werk
Afgelopen zomer liep hij bij toeval Tim van Viersen van VW Vakrestauratie weer tegen het lijf. Tim was degene die destijds de T2 bus voor de wereldreis van Theo restaureerde. Theo zelf deed toen naar eigen zeggen het simpele werk als schoonmaken en schuren. De heren raakten tijdens de hernieuwde kennismaking in gesprek, waarna werd besloten dat Theo op vrijwillige basis in het bedrijf kon komen assisteren, om te zien of hij het in zich had om Volkswagen restaurateur te worden. “Ik heb hem eerst een berg met versleten motorblokken laten demonteren. Zo leer je het snelst hoe alles in elkaar steekt”, zegt Tim. “En bovendien ruimt het lekker op. Dit had ik veel eerder moeten doen!”
De volgende opdracht was het lassen van kachelhuizen. Bij een luchtgekoelde VW haalt de interieurkachel zijn warmte bij de uitlaten en spruitstukken vandaan door een plaatstalen huis dat er omheen geklemd zit. Dat huis is roestgevoelig en nieuw slecht verkrijgbaar. Omdat het geen zichtwerk is, een ideaal onderdeel om op te leren lassen. In een hoek van de tot de nok toe met onderdelen en auto’s gevulde werkplaats, ligt een stapel van die, door Theo gerepareerde, kachelpotten. “Je kunt mijn leercurve zien van de onderste tot de bovenste op de stapel, die ziet er een heel stuk beter uit dan de eerste.” Na een stuk of twintig van deze kachelpotten te hebben gelast, begint het gevoel te komen. Maar het duurt nog wel even voordat er aan de auto’s van klanten mag worden gelast.
Hoge eisen
Tim vindt het geen groot risico om een ongeschoolde monteur in huis te halen. “Je ziet snel genoeg wat voor vlees je in de kuip hebt. Theo is bereid om te luisteren en te leren. Hij leert snel, is zelfstandig en ik denk dat hij hier heel goed in kan worden. Daarnaast zitten deze auto’s niet zo heel ingewikkeld in elkaar. Ik stel wel enorm hoge eisen aan het werk dat hier gedaan wordt, want ik houd niet van half werk of gerommel, dat wordt er al genoeg gedaan aan dit soort auto’s. Ik kan me enorm storen aan slecht onderhoud en korte termijn oplossingen.” De gele T2 camper op de brug is daar een goed voorbeeld van, vindt Van Viersen. “In deze auto is ooit een nieuw front gelast, maar nu vallen de gaten er al weer in omdat ze gewoon over de transportlak van het nieuwe paneel heen hebben gespoten in plaats van die er eerst af te schuren.”
Ook in de deursponningen ziet hij details die achterwege zijn gelaten bij het vervangen van een spatbord. “De apk is ook zo’n ding. Veel mensen verwarren de apk met periodiek onderhoud en denken dat een auto met een geldige apk automatisch helemaal in orde is. Het is slechts de basis om enigszins veilig de weg op te kunnen, maar verder helemaal niets. Hoeveel auto’s ik hier niet binnenkrijg die mensen net hebben aangeschaft, maar die voor tien jaar achterstallig onderhoud heeft. Ik zeg altijd: investeer eerst in het wegwerken van achterstallig onderhoud en het goed in orde maken van de techniek. Als je vervolgens alles netjes bijhoudt, verdien je die investering terug en wordt je niet keer op keer geconfronteerd met irritante storingen en defecten.”
Bus is koning
Bij VW Vakrestauraties is niet de klant maar de auto koning, vindt Tim. “De auto is degene die gered moet worden, de eigenaar niet.” Juist dat aspect aan zijn nieuwe beroep spreekt Theo zo aan. “Op de universiteit evalueerden we ons een slag in de rondte. Ik had vaak zoiets van: ‘wanneer gaan we weer aan het werk?’ Dat je hebt doorgeleerd voor je vak lijkt er niet toe te doen: je moet constant rechtvaardigen wat je doet, vooral voor de boekhouding. Hier ben je echt de expert en de evaluatie is of de auto het wel of niet goed doet. Wat ik zo mooi vind aan dit werk, is dat je iets herstelt in de staat zoals het ooit was. En als een defect onderdeel niet meer te vinden is, kun je het meestal maken.”
Het moet luchtgekoeld en Volkswagen zijn, daar ligt mijn hart.
Na zeven maanden in zijn nieuwe rol is Theo Verheggen er volledig van overtuigd dat dit werk zijn roeping is. “Het is helemaal zoals ik het me had voorgesteld, ik ben nog nooit zo gelukkig geweest. Ik weet dat ik nog veel moet leren en dat ga ik ook doen, want ik wil straks alle facetten van een 
restauratie zelfstandig kunnen uitvoeren. Van het demonteren van een restauratieproject tot het ophangen van de gordijntjes.” Werken aan moderne auto’s ziet Verheggen niet zitten. Te veel elektronica, te complex en te weinig voldoening en bezieling omdat het gewone reparaties zijn in plaats van een restauratie of het rijdend houden van cultureel erfgoed. “Het moet luchtgekoeld en Volkswagen zijn, daar ligt mijn hart. Vooral bij de bussen en dan het liefst de T2B uit de jaren zeventig. Met zo’n bus is het ooit begonnen, met die wereldreis en die eerste restauratie. Ik heb die bus tot mijn grote spijt jaren terug verkocht, maar inmiddels heb ik er weer een. Het is een project dus het zal nog wel even duren voordat hij aan de beurt is.”
